Propozycja Programowa
Chorągwi Lubelskiej ZHP
Kampania Bohater
im. Polskich Lotników

Członek Harcerskiego Batalionu Wartowniczego, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej 1920 r. Absolwent Politechniki Warszawskiej (1925), instruktor kursów instruktorskich KCh w Lublinie (1920) i Zwierzyńcu (1922), członek kadry szkoleniowej obozów harcerskich KCh (1919-1921), organizator obozów wędrownych w polskie Tatry (1921-1925).

Inżynier, pilot – oblatywacz, konstruktor lotniczy, twórca serii polskich myśliwców. Opracował nowe rozwiązania w lotnictwie, m.in. podwozie nożycowe oraz oryginalny układ skrzydeł nazwany płatem Puławskiego lub płatem polskim. Owocem jego pracy i myśli twórczej są pościgowe samoloty myśliwskie jego własnej konstrukcji typu PZL I-VII i SP „Skaut”, duma polskiego lotnictwa, wzbudzające podziw w kraju i za granicą.

Harcerz w najgłębszym i najlepszym tego słowa znaczeniu – jak pisze p. Halina Nowicka-Mejbaumowa. „Jego świetlana sylwetka winna upamiętnić się, jako żywy wzór do naśladowania wśród młodzieży harcerskiej. Rzadko można spotkać typ jemu podobny, łączący w sobie tyle różnorodnych cech dodatnich, wielkie zdolności z nadzwyczajną skromnością i brakiem zarozumiałości, zamiłowanie do nauki i świetne w niej postępy z dzielnością fizyczną, uprawianiem na szeroką skalę sportów, odbywaniem długich i trudnych wycieczek, nadzwyczajną surowość obyczajów i czystość duszy z serdeczną przyjacielskością i czułością w stosunkach koleżeńskich. Sumienny i obowiązkowy, pracy swej nie traktował jako ciężar i złą konieczność, lecz przeciwnie, znajdował w niej wielką radość i zadowolenie. Gorący patriota starał się służyć krajowi przede wszystkim czynem. Jego charakter można określić w paru krótkich słowach: „Był harcerzem z ducha i z ciała”.
W sprawach harcerskich nie lubił dużo mówić i czasu tracić na bezpłodnych czasem dyskusjach. Był człowiekiem czynu i każdą myśl realizował od razu. Z każdej najmniejszej chwili umiał skorzystać, by wyciągnąć nas z miejskiego, często szarego życia, gdzieś w góry, lasy, czy na nartach w śnieżną biel pól. Jakże umiał odczuwać piękno natury, zżyć się z nią i czerpać z jej skarbnicy radość i pogodę ducha. W czasie trudnych wycieczek zimowych i letnich w góry, które oprócz lotnictwa były jego ukochaniem, zdobywał hart duszy i ciała, i nas, nie dorównujących mu pod tym względem, ani wytrwałością, ani wyrobieniem, umiał zachęcić do szukania najwyższej rozkoszy w pokonywaniu trudności, czerpania głębokiej radości w życiu z naturą. Organizowane przez niego wyprawy nie miały na sobie piętna leniwego włóczęgostwa. Zamierzone cele musiał zawsze osiągnąć, pomimo spotykanych nieraz trudności. Odważny i wytrwały, nie miał w sobie jednak nic z brawury ani rekordomanii. To też na zawsze pozostały w pamięci przeżycia ze wspólnych wypraw. Z jakąż radością po trudach wspinaczki górskiej osiągaliśmy jakiś szczyt niebotyczny (Gerlach, Rysy i inne), by później jak na skrzydłach, zbiegać w doliny. Jak miłe były wieczory spędzone w góralskich szałasach lub po prostu wśród dzikich gór pod namiotem! Nie lubił mazgajstwa i słabości, starając się wpajać w swe otoczenie kult dzielności i zaradności. Lecz, gdy komuś z nas naprawdę było ciężko, umiał potrzebującego otoczyć braterską.

Roman Wisznia, vel Ludwik Bielik, vel Zbigniew Wysocki, Harcerz, Irys, Tarcza, Sosna, Opacz, Orion, Wicher, Wiatr, On, Joasia

Cichociemny – spadochroniarz, porucznik AK, harcmistrz, harcerz RP

9 bat. Junackich Hufców Pracy (VIII-IX 1939), 4 komp. 7 Dyw. Piechoty gen. Wł. Andersa (II –V.1942), 9 dywizjon artylerii przeciwlotniczej 8 Dywizji Piechoty WP na Zachodzie (V-VII. 1942), komp. sztabowa 20 pp. (VII-XI.1942), Sekcja Dyspozycyjna Naczelnego Wodza gen Andersa (XI-1942 – VII.1943), Oddział VI Naczelnego Wodza (VII-IX.1943), Odział V Łączności Obszaru Lwowskiego AK (XI 1943-VI.1945), d-ca plutonu łączności radiowej „Palma”, „Opacz”, czł. oddziału partyzanckiego kpt. „Draży” (Dragana Sotirowiča) 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich (VI-VII.1945).

Dwukrotny więzień sowieckich łagrów XII.1939-II.1942, VI.1945-1955 – skazany przez Wojenny Trybunał Wojskowy NKWD na łączną karę 25 lat więzienia. Trzykrotnie ranny. Kawaler Orderu VM

Cichociemny, po Szkole Podchorążych Rezerwy w RPA (1942). Zrzucony na teren Polski w 1943 r.

Jego pasją było harcerstwo. Przez „Gromadę Wilczków” (szóstkowy i przyboczny drużynowego 1927-1932) – trafił do VII DH im. Zawiszy Czarnego przy Gimn. Matematyczno-Fizyczne im. Zawiszy Czarnego w Stanisławowie, które ukończył w 1939 r. zdobywając kolejne stopnie i pierwszy instruktorski – podharcmistrza. W l. 1932-1935 zostaje wodzem „Wilczków” i przybocznym drużynowego VII SDH, a nast. drużynowym tej drużyny (1935-1939), a w l. 1938-1939 także czł. k-ndy ds. szkolenia zastępowych Hufca Harcerzy w Stanisławowie. Po powrocie z sowieckich łagrów pozostał wierny harcerstwu. W latach odradzania się (1957-1958) ZHP podjął w nim czynną działalność (członek KH Lublin Wschód, kierownik referatu szkolenia, założyciel i przewodniczący Kręgu Instruktorskiego przy FSC (1956-1962). Po ponownej „socjalizacji” ZHP w latach gomułkowskich, do grudnia 1970 r. działał społecznie głównie na terenie osiedla Bronowice. Pełni funkcję przewodniczącego KPH przy Kole ZBoWiD os. Bronowice w Lublinie. Od roku 1971 ponownie aktywny w ZHP: zostaje drużynowym i k-ntem Związku Drużyn,
p.o. k-nta Rejonu ZHP „Bronowice”, k-ntem Kręgu Instruktorskiego „Czerwone Berety” (1971-1979); następnie zostaje Naczelnikiem i z-cą Naczelnika Poczty Harcerskiej Chorągwi (1974-1988), z-cą i przew. (1979-1982) Kręgu Instruktorskiego „Szaniec”, z-cą przew. Komisji Rewizyjnej (1981-1982) i przew. Komisji Historycznej (1981-1984) Lubelskiej Chorągwi ZHP, drużynowym 108 LDH „Czerwone Berety” przy Klubie Osiedlowym „Bronowice” (1982-1984), prezesem Klubu Oficerów Rezerwy LOK przy KH Lublin-Miasto (1984-1986). Współ-organizował wystawy poświęcone dziejom harcerstwa. W l. osiemdziesiątych odnowił wiele kontaktów z b. akowcami z terenu Lwowa i współwięźniami sowieckich łagrów. Rozpoczął pisanie wspomnień, nagrał dla Archiwum Wschodniego obszerną relację o pobycie w obozach. Był człowiekiem prawym, niezwykle skromnym, uczynnym i życzliwym każdemu. Praca społeczna, a szczególnie harcerstwo, było jego życiową pasją. W swych wspomnieniach pisze: „dla instruktora najważniejszą powinna być praca z drużyną”.
„Był z tych, którym wystarczyło spojrzeć w oczy i już się wiedziało: to jest dobry i dzielny człowiek. Odważny i zarazem skromny. Wzbudzał zaufanie i sympatię. Umacniał wiarę w człowieka. Nawet wtedy, gdy pozornie wszystko człowieczeństwu zaprzeczało. Taki… musiał być harcerzem. I nim był: całym życiem przez całe swoje 69 lat. Przeszedł burze i przeżył przygody tak wyjątkowe, że mogłyby być kanwą filmu wojenno-sensacyjnego. Wyjątkowe, nawet jak na pokolenie Kolumbów”.

kapral podchorąży

300 Dywizjon Bombowy „ Ziemi Mazowieckiej”

Jedyny syn( trzy siostry) Felicjana Kajetana i Anny z Bobińskich. Pochodził z rodziny ziemiańskiej herbu Zadora. W 1936 ukończył Gimnazjum im. Stefana Czarnieckiego w Chełmie. Będąc członkiem Grupy Literackiej „Wiry” publikował wiersze. Ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, działał jako poeta i publicysta. W czasie wojny został aresztowany przez Niemców. Po zwolnieniu z więzienia przedostał się do Anglii, gdzie został strzelcem pokładowym na bombowcu Lancastera. Jednostka stacjonowała w Faldingworh. Zginął w trakcie walk w Normandii, podczas bombardowania węzła kolejowego Vierzon , zestrzelony przez niemiecki myśliwiec w drodze powrotnej.

Krzyż Walecznych, Medal Lotniczy

W lutym 1932 awansowany do stopnia starszego szeregowego, a 19 marca kaprala; 1934- awans do stopnia podporucznika, 19 marca 1939 awans do stopnia porucznika.

Kapral podchorąży przydział do eskadry treningowej 1 Pułku Lotniczego w Warszawie; obserwator i pilot w 22 Eskadrze 2 Pułku Lotnictwa w Krakowie, 123 i 121 Eskadra 2 Pułku Lotniczego- oficer techniczny od 1937, pilot Eskadry Prototypów Samodzielnego Dywizjonu Doświadczalnego Lotnictwa, 16 lipca 1940- przydział do brytyjskiego 145 Dywizjonu Myśliwskiego RAF w Tangmere.

Ukończone szkoły: szkoła powszechna w Chełmie, Męskie Seminarium Nauczycielskie w Chełmie, przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu, Szkołą Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Dęblinie( ukończył ją w sierpniu 1932), Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie(1934), Kurs Wyższego Pilotażu w Grudziądzu, w 1939 rudział w ewakuacji samolotów dywizjonu na lotnisko Ogrodzieniec i Wielick, ewakuacja Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Malowanej, pierwsze walki w Bitwie o Wielką Brytanię
(19 lipca 1940) i udział w:
– zestrzeleniu samolotu Heinkel 111,
– uszkodzenie Dorniera215(31 lipca),
– zestrzelenie Messesrchmitta Bf 109,
– uszkodzenie Heinkla 113( 8 sierpnia),
– w sierpniu akcja powstrzymania nalotu 100 bombowców Junkers 88 na miasto Portland.
Pierwszy polski lotnik, który zginął w Bitwie o Anglię – 11 sierpnia 1940 – godz. 10:45 – w tej samej akcji poległ również kpt. Michał Stęborowski z 238 Dywizjonu Myśliwskiego RAF.

Pierwsze miejsce w ogólnopolskich Centralnych zawodach Myśliwskich w Toruniu( razem z por. Władysławem Nowakiem oraz kpr. Janem Kremskim), Krzyż Walecznych (dwukrotnie), Polowa Odznaka Pilota.

imię Antoniego Ostowicza nosi Laboratorium Nawigacji Lotnictwa PWSZ w Chełmie, w Rożdżałowie na budynku świetlicy jest tablica pamiątkowa, która została odsłonięta podczas uroczystości przy asyście honorowej Kompanii Reprezentacyjnej Sił Powietrznych z 41 Bazy Lotnictwa Szkolnego w Dęblinie oraz w obecności ambasadora Wielkiej Brytanii w Polsce, Robina Burnetta.

Pan Krajcio

Kapitan pilot

Grupa bojowa Powstania Wielkopolskiego, 1 Wielkopolska Eskadra Lotnicza, 12 Eskadra Wywiadowcza, Szkoła Obserwatorów Lotniczych, 3 Pułk Lotniczy, 112 Eskadra Myśliwska, Eskadra Treningowa 3 Pułku, Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Dęblinie

Po złożeniu egzaminu maturalnego rozpoczął studia prawnicze, jeden z założycieli Związku Lotników Polskich w 1922 r. Walczył na froncie Galicyjskim, 9 maja 1919 roku trafił do niewoli skąd uciekł i wrócił do swojej eskadry.

Zdobył pierwszy samolot Powstania Wielkopolskiego i stał się pierwszym lotnikiem powstańczym, oblatał pierwszy polski szybowiec wyczynowy NN-1, ustanowił na szybowcu „Czajka” krajowy rekord długości lotu 3 godziny 12 minut, oblatał zbudowany w warsztatach CWOL bezogonowy szybowiec „Żabuś II”, odznaczony Orderem Virtuti Militari

We wrześniu 1939 organizował obronę przeciwlotniczą najpierw Dęblina, następnie Lublina i Zamościa. Przeszedł do konspiracji w Lubelskim Okręgu AK, wytyczał zrzutowiska odbiorcze na Zamojszczyźnie

Kapitan pilot

674 Pułk Piechoty (armia rosyjska), 1 Pułk Lotniczy, 18 Eskadra Myśliwska, Szkoła Pilotów w Bydgoszczy – instruktor, Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie

Wraz z Wigurą wygrali zawody Challange 1932 startując na RWD-6, samolocie polskiej konstrukcji, uzyskując łącznie 461 pkt.

Zainicjował loty nocne, uzyskując w tym celu zezwolenie z Ministerstwa Spraw Wojskowych, uczestniczył w zawodach I Lot Małej Ententy i Polski, 16 października 1929 r. razem z Antonim Kocjanem ustanowił na RWD-2 światowy rekord wysokości w kategorii II samolotów lekkich (4000m). Wyczyn ten został uznany przez FAI, dzięki czemu Polska po raz pierwszy została wpisana do rejestru światowych rekordów lotniczych, 7 sierpnia 1931 r. przystąpił do pobicia rekordu świata wysokości w kategorii II samolotów lekkich. Startując na RWD-7 uzyskał wysokość 5995 m.,

Miłośnik zwierząt. Miał ulubionego psa

Inżynier mechanik, pilot

8 Pułk Artylerii Polowej

Udział w wojnie Polsko-Bolszewickiej, Studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej,wraz z Rogalskim i Drzewieckim konstruował i budował samoloty RWD

Wygrana w Challange 1932 r., był współkonstruktorem samolotów: RWD-1, RWD-2, RWD-3, RWD-5, RDW-6, RWD-7. Nie zdążył dokończyć projektu samolotu RDW-8.

Zainteresowania mechaniczne

Córka Józefa Piłsudskiego, Marszałka Polski, i Aleksandry Piłsudskiej z domu Szczerbińskiej. Wychowywała się w Sulejówku i w Warszawie, gdzie mieszkała z ojcem w Belwederze. Uczęszczała do Prywatnego Gimnazjum Żenskiego Wandy z Posseltow Szachtmajerowej, gdzie przed wybuchem wojny uzyskała świadectwo dojrzałości.
Jako 12 latka zainteresowała się lotnictwem, składając modele samolotów. Pierwsze szkolenie szybowcowe odbyła w 1937 r. w Sokolej Górze koło Krzemieńca na Wołyniu, następne kategorie szybowcowe zaliczyła w Bezmiechowej w Bieszczadach. Była członkiem Aeroklubu Warszawskiego. W początkowym okresie II wojny światowej wydostałą się wraz z matką i siostrą przez Litwę do Sztokholmu a następnie do Wielkiej Brytanii. Studiując od 1940 r. architekturę na Uniwersytecie Cambridge ubiegałą się o przyjęcie do Air Transport Auxiliary (ATA), cywilnej organizacji zajmującej się na terenie Wielkiej Brytanii rozprowadzaniem wyprodukowanych, bądź wyremontowanych samolotów z fabryk i warsztatów do baz RAF. Została zakwalifikowana do ATA w 1942 r. – gdy obniżono wymagania dla kandydatek i rozpoczęto nabór szybowniczek.
Etapy zdobywania kolejnych kwalifikacji i związane z nimi przydziały służbowe od 15 lipca 1942 r. :
– szkoła pilotażu początkowego IFTS (Initial Flying Training School), uzyskując 1 klasę pilota ATA,
-praca pilota rozprowadzającego, latając na Magistrach, Hartach i Fairchildach(około 100 godzin spędzonych w powietrzu)
-szkoła pilotażu zaawansowanego AFTS (Advanced Flying Training School), zdobywając 14 marca 1943 r. 2 klasę pilota ATA i uprawnienia do rozprowadzania bojowych samolotów (m.in. Hurricane’ów i Spitfire’ów),
– kurs w White Waltham trwającym od 24 sierpnia do 17 września 1943 r., który dał jej 3 klasę i uprawnienia prowadzenia lekkich samolotów dwusilnikowych, takich jak Anson, Dragon Rapide i Oxford,
– stały przydział do jednostki rozprowadzania samolotów 1 Ferry Pool w White Waltham. Zajmowała się także służbą „taksówkarską” – latając po różnych bazach lotniczych zabierała na pokład samolotu pilotów ATA, którzy dostarczyli już samoloty i wracali do bazy lub rozwoziła pilotów na lotniska, z których dopiero mieli odebrać samoloty do rozprowadzenia. Wielokrotnie odwiedzała polskie jednostki, m.in. dostarczając do dywizjonów myśliwskich Spitfire’y. Piłsudska była jedną z 17 polskich pilotów, w tym jedną z trzech Polek w całym Air Transport Auxiliary.
20 stycznia 1944 r. uzyskała zgodę na urlop z ATA celem dokończenia studiów. Dyplom architekta inżyniera zdobyła w 1946 r. w Polskiej Szkole Architektury na Uniwersytecie w Liverpoolu. Studiowała także urbanistykę i socjologię. Po wojnie pozostała na politycznej emigracji w Wielkiej Brytanii, zamieszkała w Londynie. Początkowo projektowała domy (m.in. swój własny) i pracowała w Wydziale Urbanistyki i Planowania Zarządu Miejskiego w Londynie (London County Council). Później wraz z mężem(1944 r., kpt. Andrzej Jaraczewski, oficer Marynarki Wojennej) otworzyła niewielką firmę produkującą lampy, kinkiety i meble własnego projektu, która stanowiła jej źródło utrzymania.
Jesienią 1990 r. zdecydowała się na powrót do Polski i osiadła w Warszawie, gdzie mieszkała do końca życia. Zajęła się pracą społeczną w założonej przez siebie Fundacji Rodziny Piłsudskich i Towarzystwie Przyjaciół Instytutów Józefa Piłsudskiego. Wraz z siostrą podjęła starania o odzyskanie od państwa polskiego dworku Piłsudskich w Sulejówku (co się udało w 2000 r.) i utworzenie tam Muzeum Józefa Piłsudskiego. Brała także udział w życiu seniorów lotnictwa, uczestnicząc jako gość w spotkaniach i pokazach lotniczych.

Przelot na szybowcu „Delfin” w 1938 r. z Bezmiechowej w Bieszczadach do Łukowa na Podlasiu – dzięki doskonałym warunkom pogodowym w ciągu pięciu godzin pokonała 270 kilometrów, dostarczyła około 230 samolotów 21 różnych typów: dwusilnikowych (Anson, Dragon Rapide, Oxford) oraz jednosilnikowych (Albacore, Auster, Barracuda, Defiant, Fairchild, Firefly, Hart, Harvard, Hurricane, Lysander, Magister, Master, Moth, Mustang, Piper Cub, Proctor, Spitfire, Tutor). Jej łączny nalot wyniósł 312 godzin i 35 minut (w tym 32 godziny i 15 minut na dwusilnikowcach). Największy miała za sterami Magistrów (78 godzin i 5 minut), Fairchildów (61 godzin i 45 minut), Spitfire’ów (41 godzin i 50 minut) oraz Hurricane’ów (28 godzin 25 minut). Podczas półtorarocznej służby (licząc z okresami szkolenia) nie miała żadnego wypadku lotniczego ani nie uszkodziła samolotu. W opinii wystawionej przez brytyjskich przełożonych w listopadzie 1943 r. oceniono ją jako „niezwykle obiecującą pilotkę o umiejętnościach powyżej przeciętnej”. Odznaczona Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami oraz Medalem Lotniczym.

Za powojenną działalność odznaczona została Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Pułkownik Wojsk Lotniczych

Służba lotniskowa Wojsk Lotniczych (1951-1975). Inżynier – specjalista od budowy lotnisk wojskowych i cywilnych.

Autor tekstów i melodii hymnów – pieśni Związku Żołnierzy Wojska Polskiego, Ligi Obrony Kraju, Towarzystwa Naukowego Płockiego, hymnu Mazowsza, hymnu Chorągwi Mazowieckiej ZHP i trzech śpiewników harcerskich z jego utworami, monografii biograficznych i regionalnych, tomików poetyckich.

Oprócz udziału w budowie kilkudziesięciu lotnisk, jego największym osiągnięciem jest pierwsze naukowe opracowanie historii polskich lotnisk wojskowych i cywilnych, zamieszczone w książce „Z historii polskiego lotnictwa wojskowego 1918-1939” (Warszawa 1978). Zasłużony działacz lotnictwa sportowego i Aeroklubu RP.

Muzyka, poezja, historia wojskowości i regionu, malarstwo, a przede wszystkim harcerstwo, które w roku 1936 rozpoczynał w gimnazjum w Sierpcu a kontynuował w Płocku. W roku 1945 odtwarzał oraz prowadził macierzystą 98 Mazowiecką Drużynę Harcerzy. Należał do komendy hufca ZHP w Sierpcu, następnie Płocku. Przez szereg lat wybierany był do Rady Chorągwi Płockiej i z jej ramienia brał udział w trzech krajowych zjazdach ZHP. Posiada stopień Harcerza Rzeczypospolitej oraz harcmistrza. Podejmował też zadania teoretyczno-wychowawcze, np. w książce: „Druhu Drużynowy, pogadajmy o harcerskim sposobie bycia.” Przez parę lat pełnił w Warszawie funkcję wiceprzewodniczącego Krajowej Rady Harcerskich Kręgów Seniorów (Dzisiaj Wydział Seniorów GK ZHP) i z jej ramienia brał udział w konferencjach międzynarodowego ruchu skautów dorosłych (ISGF). Przełożył na język polski hymn tego stowarzyszenia, jak również Hymn Europy. Organizator i wykonawca kilkudziesięciu wieczorów przy harcerskim ognisku w własnymi gawędami, piosenkami m.in. podczas Ogólnopolskich Złazów Seniorów ZHP.

Przygodę z lotnictwem rozpoczął w wieku 15 lat, już po roku wylatał srebrną odznakę szybowcową, od początku pasjonowało go latanie rajdowo-nawigacyjne

Występ w rajdowo-nawigacyjnej kadrze juniorów, podczas rozgrywanych w Herning (Dania) XVI Mistrzostwach Świata w Lataniu Precyzyjnym był najmłodszym uczestnikiem spośród 70 zawodników z 12 państw, 3 krotny mistrz Polski Juniorów, wice mistrz Polski Seniorów