Wędrownicy to grupa metodyczna skupiająca osoby w wieku 16-21 lat. Wędrownika cechuje przede wszystkim świadomość podejmowanych decyzji oraz posiadanie własnego zdania na wiele tematów. Formą aktywności wędrowniczek i wędrowników jest WYCZYN. Należą do drużyn wędrowniczych, zastępów wędrowniczych działających w ramach drużyn wielopoziomowych oraz kręgów akademickich.
Wędrowników cechuje aktywna postawa wobec otaczającego ich świata. Ważną dla nich rolę odgrywa samodzielne poznawanie świata, wybór najbardziej interesujących zagadnień i dostrzeżenie ważnych, społecznych problemów w myśl zasady: Wędrujemy przez świat po problemach, do człowieka. Wędrownicy stawiają przed sobą ambitne cele, realizując je indywidualnie albo w harcerskim zespole. Bowiem wędrownictwo to samowychowanie do czynu przez czyn.
Wędrówka jest sposobem na pracę wędrowniczą. Wędrówka rozumiana dosłownie – pozwalająca na poznanie otaczającego świata (wędrówka fizyczna) oraz wędrówka po problemach, zagadnieniach w wybranych dziedzinach wiedzy (wędrówka intelektualna). Taka szeroko rozumiana wędrówka ma pomóc młodej kobiecie – młodemu mężczyźnie w odnalezieniu swego miejsca w społeczeństwie.
Zachętą do działania jest wędrownicza dewiza: Wyjdź w świat, zobacz, pomyśl – pomóż, czyli działaj. Działanie to, czyli służba, realizowana jest wewnątrz organizacji i poza nią.
Działanie to, czyli służba, realizowana jest wewnątrz organizacji i poza nią. Służba może mieć wymiar zaangażowania w życie ZHP i przyjmowania w nim coraz poważniejszych funkcji – do instruktorskich włącznie. Może to być również służba na rzecz społeczeństwa: szkoły, osiedla, miasta; ludzi starszych, chorych i dzieci. Najlepiej, gdy te dwa rodzaje służby uzupełniają się. W ten sposób wędrownik pełni służbę na rzecz swojej organizacji – wzmacniając ją, a równocześnie nie zamyka się w „harcerskim światku”, dostrzegając potrzeby otaczającej go społeczności. Zadania realizowane indywidualnie lub zespołowo mają charakter wyczynu. Wyczyn charakteryzuje większość działań wędrowniczych – podejmowane przez wędrowników zadania powinny być ambitne, być wyzwaniem na krawędzi możliwości (czego nie należy mylić z krawędzią bezpieczeństwa). Wysoko zawieszona poprzeczka dopinguje do ciągłego rozwoju, przekraczania samego siebie. Wyczyn nie powinien być rozumiany tylko w aspekcie fizycznym, ale również intelektualnym. Możemy mówić również o wyczynie w podejmowanej służbie. Jednakże trzeba pamiętać, by zespół znał swoje możliwości. Tylko taka służba, która jest skutecznie i rzetelnie realizowana, może być wyzwaniem na miarę wędrowników.
Zasady pracy wędrowniczej
Wędrownicy chcą zmieniać świat na lepszy, ale wiedzą, że ulepszanie świata powinni zaczynać od samych siebie. Dlatego w swym działaniu kierują się trzema zasadami: pracy nad sobą, szukania miejsca w społeczeństwie i służby.
Praca nad sobą to ciągłe doskonalenie się – praca nad charakterem, rozwój fizyczny, intelektualny i duchowy. Poszukiwanie w sobie i doskonalenie tego, co najlepsze i eliminowanie słabości.
Szukanie miejsca w społeczeństwie związane jest bardzo ściśle z wchodzeniem w dorosłość. Każdy człowiek musi dla siebie znaleźć miejsce w społeczności, w której funkcjonuje. Musi odnaleźć się w różnych rolach: dziecka, ucznia, obywatela, a później pracownika czy rodzica. Podstawowym wyzwaniem dla młodego człowieka jest odnalezienie dziedziny, w której chciałby się rozwijać i w przyszłości podjąć pracę zawodową.
Służba jest działaniem podejmowanym przez wszystkich harcerzy. Jednak wśród wędrowników odgrywa szczególną rolę. Wędrownicy uczą się podejmowania odpowiedzialnej, stałej służby. W konsekwencji mają ukształtować w sobie postawę aktywnego człowieka – potrafiącego działać bezinteresownie na rzecz swojego otoczenia (rodziny, sąsiadów, kolegów z pracy, ale też nieznajomych, których napotka na swej drodze).
